Konstrukcja uchwytów
Przy konstruowaniu uchwytów rozróżnia się cztery rodzaje powierzchni, którymi część obrabiana styka się z powierzchniami uchwytów:
1. Powierzchnie ustalające, których zetknięcie z odpowiednimi powierzchniami mechanizmu ustalającego uchwytu, nadaje części obrabianej położenie konieczne do spełnienia warunków stawianych danej operacji.
2. Powierzchnie oporowe, których zetknięcie z odpowiednimi powierzchniami części oporowych uchwytu, nadaje części obrabianej określone położenie w kierunkach nie mających wpływu na otrzymanie wymiarów żądanych w danej operacji.
3. Powierzchnie podporowe, które stykają się z powierzchniami podporowymi mechanizmu podpierającego uchwytu.
4. Powierzchnie zamocowania, które stykają się z powierzchniami mechanizmu zamocowującego część obrabianą.
Spośród wymienionych czterech rodzajów powierzchni szczególnie należy wyróżnić powierzchnie ustalające części obrabianej. Powierzchnie, którymi część obrabiana styka się z częściami ustalającymi uchwytu, powinny być w zasadzie bazami obróbkowymi w danej operacji. W przypadkach gdy część obrabianą ustala się nie bazą obróbkową, lecz powierzchnią zastępczą, ta zastępcza powierzchnia musi być związana z bazą obróbkową wymiarem, albo warunkiem wzajemnego położenia, lub jednym i drugim. W przypadku zastępowania bazy obróbkowej wy-obrażalnej (oś otworu) związaną z nią powierzchnią (wewnętrzną lub zewnętrzną) występuje zwykle błąd ustalania, wynikający z wartości tolerancji wymiaru części ograniczonego powierzchniami ustalającymi oraz tolerancji części mechanizmu ustalającego. W takich przypadkach uniknięcie błędu ustalenia jest możliwe tylko przy zastosowaniu mechanizmu samocentrującego.
1. Powierzchnie ustalające, których zetknięcie z odpowiednimi powierzchniami mechanizmu ustalającego uchwytu, nadaje części obrabianej położenie konieczne do spełnienia warunków stawianych danej operacji.
2. Powierzchnie oporowe, których zetknięcie z odpowiednimi powierzchniami części oporowych uchwytu, nadaje części obrabianej określone położenie w kierunkach nie mających wpływu na otrzymanie wymiarów żądanych w danej operacji.
3. Powierzchnie podporowe, które stykają się z powierzchniami podporowymi mechanizmu podpierającego uchwytu.
4. Powierzchnie zamocowania, które stykają się z powierzchniami mechanizmu zamocowującego część obrabianą.
Spośród wymienionych czterech rodzajów powierzchni szczególnie należy wyróżnić powierzchnie ustalające części obrabianej. Powierzchnie, którymi część obrabiana styka się z częściami ustalającymi uchwytu, powinny być w zasadzie bazami obróbkowymi w danej operacji. W przypadkach gdy część obrabianą ustala się nie bazą obróbkową, lecz powierzchnią zastępczą, ta zastępcza powierzchnia musi być związana z bazą obróbkową wymiarem, albo warunkiem wzajemnego położenia, lub jednym i drugim. W przypadku zastępowania bazy obróbkowej wy-obrażalnej (oś otworu) związaną z nią powierzchnią (wewnętrzną lub zewnętrzną) występuje zwykle błąd ustalania, wynikający z wartości tolerancji wymiaru części ograniczonego powierzchniami ustalającymi oraz tolerancji części mechanizmu ustalającego. W takich przypadkach uniknięcie błędu ustalenia jest możliwe tylko przy zastosowaniu mechanizmu samocentrującego.