Metoda promieniowa frezowania uzębienia ślimacznicy
Największą wydajność obróbki zapewnia metoda promieniowa (rysunek). Zaletą tej metody jest duża wydajność, wadą natomiast — ograniczony zakres zastosowania.
Jedno z ograniczeń stosowalności tej metody wynika z faktu, że pojedynczy nóż dosuwany promieniowo, nie wykonując ruchu śrubowego (a tylko obrotowy), nie jest w stanie odtworzyć całej powierzchni śrubowej zębów ślimaka, a zatem nie zapewnia wiaściwego kształtu zębom obrabianej ślimacznicy. Inaczej wygląda sytuacja przy zastosowaniu freza ślimakowego. Wówczas powierzchnię zębów ślimacznicy kształtuje szereg ostrzy. Im więcej jest ostrzy skrawających przy obróbce: obwiedniowej, tym większa jest dokładność kształtu i gładkość powierzchni.
Drugim bardzo poważnym czynnikiem ograniczającym stosowanie metody promieniowej, nawet przy użyciu freza, jest obawa przed nadmiernym uszczupleniem czynnej powierzchni zębów. Zęby ślimacznicy mają pochylenie dostosowane do pochylenia zębów ślimaka w położeniu odpowiadającym rozstawowi osi przekładni. Natomiast na początku obróbki wierzchołki zębów freza obrabiają nie podstawy, ale wierzchołki zębów ślimacznicy. Zachodzi więc zjawisko usuwania części materiału, który ze względu na późniejszą współpracę powinien był pozostać niezeskrawany.
Następstwem obróbki z promieniowym dosuwem freza jest utrata części powierzchni użytecznej zębów. Straty te są tym większe, im większa jest różnica między kątami linii zęba u wierzchołka i u podstawy.
Metoda promieniowa nie tylko więc nie nadaje się zupełnie do obróbki zębów ślimacznicy pojedynczym nożem, lecz również nie zapewnia zbyt dobrych rezultatów przy użyciu freza ślimakowego, zwłaszcza o większych kątach wzniosu linii zęba. Metodę promieniową można natomiast z powodzeniem stosować przy gładzeniu zębów wiórkownikami. Wtedy naddatki na obróbkę są bardzo niewielkie. Nie występują więc zjawiska, które towarzyszą obróbce zębów z materiału pełnego. Metodę promieniową do obróbki zębów z materiału pełnego można stosować albo przy małych wymaganiach stawianych śladom przylegania zębów, albo przy niewielkich pochyleniach linii zębów.