Wiórkowanie zębów
Ze względu na wymagania, jakie się dziś stawia dokładności i gładkości uzębienia, frezowanie obwiedniowe może już czasem nie wystarczyć. Gładkość i dokładność uzębienia poprawia się wtedy przez wiórkowanie lub dogniatanie. Docierania, zwłaszcza parami ślimak-ślimacznica, nie należy zalecać. Jeśli ślimak jest utwardzany, a ślimacznica z brązu, to w czasie docierania materiał ścierny wgnia-tałby się w materiał bardziej miękki, to znaczy w ślimacznicę i obrabiałby ściernie materiał twardszy, to jest ślimak. Docieranie byłoby więc dopasowywaniem ślimaka do ślimacznicy, gdy tymczasem zależy nam właśnie na procesie odwrotnym, tzn. na dopasowaniu zębów ślimacznicy do wykonanego drogą szlifowania ślimaka. Temu celowi najlepiej służy wiórkowanie, polegające, podobne jak i w obróbce kół zębatych, na skrawaniu bardzo delikatnych wiórków połączonym z dogniataniem. Narzędzie—wiórkownik jest ślimakiem, na powierzchni zębów którego znajdują się rowki tworzące ostrza skrawające. Ślimak jest napędzany, a ślimacznica hamowana. Dobór momentu hamującego jest bardzo istotny, gdyż decyduje o warunkach skrawania i stopniu zgniotu powierzchniowego. Same narzędzia omówione zostaną w następnym punkcie pracy.