Obliczanie przekładni ślimakowych
Wytyczne do obliczania przekładni ślimakowych
Przekładnia ślimakowa ma tę przewagę nad zębatą przekładnią walcową o osiach równoległych i zębatą przekładnią stożkową, że wykazuje cichobieżność oraz właściwości tłumiące uderzenia i drgania.
Dużą wadą normalnej (handlowej) przekładni ślimakowej jest gorsza sprawność, z czym wiąże się podwyższone wywiązywanie się ciepła, a tym samym zużycie, przez co jest ograniczona moc przenoszona.
Wolnobieżne przekładnie ślimakowe motovario są mniej korzystne aniżeli szybkobieżne, gdyż znajdują się w granicach nieznanego tarcia półpłynnego, pół-metalicznego. Szybkobieżne przekładnie wysokosprawne przez zastosowanie odpowiedniego smaru oraz dokładne wykonanie i staranny montaż znajdują się w obrębie tarcia płynnego lub w pobliżu niego, a więc mogą pracować prawie bez zużycia.
W zależności od warunków, jakim ma odpowiadać przekładnia ślimakowa, oblicza się ją:
a) na dopuszczalne zagrzanie,
b) na zużycie,
c) na zginanie,
d) na graniczne naciski dla oleju (przy wysokosprawnych przekładniach).
W celu ustalenia, która z tych metod jest najwłaściwsza dla określenia wymiarów i pewności pracy, należy (w szczególności przy przekładni wysoko-sprawnej) obliczać wszystkie te granice obciążeń.
Przekładnie ślimakowe o małej mocy i znajdujące zastosowanie dla drugorzędnych celów określa się na podstawie najprostszych sposobów liczenia.
Przekładnia ślimakowa ma tę przewagę nad zębatą przekładnią walcową o osiach równoległych i zębatą przekładnią stożkową, że wykazuje cichobieżność oraz właściwości tłumiące uderzenia i drgania.
Dużą wadą normalnej (handlowej) przekładni ślimakowej jest gorsza sprawność, z czym wiąże się podwyższone wywiązywanie się ciepła, a tym samym zużycie, przez co jest ograniczona moc przenoszona.
Wolnobieżne przekładnie ślimakowe motovario są mniej korzystne aniżeli szybkobieżne, gdyż znajdują się w granicach nieznanego tarcia półpłynnego, pół-metalicznego. Szybkobieżne przekładnie wysokosprawne przez zastosowanie odpowiedniego smaru oraz dokładne wykonanie i staranny montaż znajdują się w obrębie tarcia płynnego lub w pobliżu niego, a więc mogą pracować prawie bez zużycia.
W zależności od warunków, jakim ma odpowiadać przekładnia ślimakowa, oblicza się ją:
a) na dopuszczalne zagrzanie,
b) na zużycie,
c) na zginanie,
d) na graniczne naciski dla oleju (przy wysokosprawnych przekładniach).
W celu ustalenia, która z tych metod jest najwłaściwsza dla określenia wymiarów i pewności pracy, należy (w szczególności przy przekładni wysoko-sprawnej) obliczać wszystkie te granice obciążeń.
Przekładnie ślimakowe o małej mocy i znajdujące zastosowanie dla drugorzędnych celów określa się na podstawie najprostszych sposobów liczenia.